Hoe het afliep met die kleuren?
Waar het vorige week eindigde….
De blauwe kleur vond zij wel ietwat gewaagd. Kleurde ook zeker niet bij de zwarte gordijnen. Kak, daar had ik geen moment bij stilgestaan! Met de nodige tegenzin reed ik na het werk naar huis. Beide pubers stonden mij al op te wachten. Ze wilden mijn reactie voor geen prijs missen. Dus filmden ze enthousiast mijn entree. Toen ik alles goed tot mij door liet dringen, wilde ik alleen nog maar huilen…..
Huilen omdat ik zo stom kon zijn om uit mijn comfort zone te gaan. Wit is veilig, helder en licht. Nu zit ik met een roze keuken, die niet zo roze is als ik in mijn hoofd had en met een donkere vlek op de muur die mij direct in een depressie doet glijden. De pubers kijken mij aan en scannen even wat er in mij omgaat. Hun enthousiasme tempert en de ophoog getrokken mondhoeken zakken langzaam naar beneden.
Meltdown
Als ze zien dat ik tegen een mentale meltdown aanhang, proberen ze te redden wat er te redden valt. Dat roze moet ik overdag zien, zelfs de jongenspuber houdt een betoog, hoe mooi het roze is, hoewel hij het meer als beige ziet. Omdat hij het als beige ziet, zie ik het ook ineens als beige. En ik hou niet van beige. En dan dat blauw! Dat nijgt naar paars of toch groen? En dan alle spullen die van zijn plek zijn. Ik ben moe van een hele dag werken en kan niet helder meer denken, noch kleur scannen en door de ongezellige bende heenkijken.
De volgende dag ga ik naar mijn werk, zonder de muren onder ogen te komen. Ik baal enorm dat ik niet bij het schilderwerk kan zijn. Ik houd graag de controle en die ben ik nu volledig kwijt. In de loop van de dag krijg ik een berichtje van de damespuber. Mam, het is zo mooi geworden! En ze is alweer wat spullen op zijn plek aan het zetten en hangen. Ook hoor ik dat mijn broer van de partij is en op aanwijzing van de damespuber, in functie van opzichter, al haar klusjes aan het uitvoeren is.
Loslaten
Als ik thuis kom, nog veel vermoeider dan de dag ervoor, zie ik dat er alweer dingen netjes op zijn plek staan en hangen. Alle accessoires, frutsels, planten, boeken en andere prullaria moeten nog wel op z’n plek. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik dit keer geen goede keuze heb gemaakt, maar probeer het los te laten. Het is maar verf. Als ik er over een week nog zo over denk, gooi ik er gewoon een paar potten witte verf tegenaan.
Het is zaterdagochtend. Ik heb goed geslapen, ben heerlijk uitgerust en kan er weer tegenaan. Als ik beneden de deur opendoe, naar de woonkamer, was ik eigenlijk alweer vergeten dat ik niet zo happy was. Ik stap de kamer binnen en kijk om mij heen. Ik draai langzaam rondjes en neem alles in mij op. Wauw….. wat is het mooi! Al het grauwe is weer fris wit. De keuken is precies in de kleur roze die ik voor ogen had. En dan dat blauw! Zo mooi, warm en stijlvol.
Inspiratie
Gelijk ben ik helemaal geïnspireerd. Ik sleep met meubels, zet de planten weer op z’n plek. De enorme stapels kookboeken kunnen weer terug op hun plek in de boekenkast. En hoe mooi steken al die gekleurde ruggen van de kookboeken af tegen de diepblauwe wand. De damespuber komt met haar duffe harses om de hoek kijken of de kust veilig is. Als ze mij, enthousiast als een kakkerlak ziet rondspringen, gaat zij opgelucht helpen. Ook de jongenspuber komt aandreutelen. Hij neem zijn positie in, als boeddha op de bank en gaat alles eens op zijn gemakje bekijken. Al snel vind hij zijn telefoon interessanter.
Planken worden aan de wanden geschroefd, door mijn handige dochter en ik kon erachteraan met fris geurende sop om alles van stof te ontdoen. De schilderijen kunnen weer terug op hun plek. En als laatste ga ik de schilderij wand met bloementafereeltjes stylen. Mijn geliefde olieverf schilderij haal ik uit de lijst en hang die als eerste op. De kleuren in het schilderij komen helemaal tot leven tegen de diepblauwe muur. Ik besluit dat ik alleen dit ene schilderij ophang. Alle andere schilderijen die ik verzameld heb, moeten maar een weg naar een andere eigenaar vinden.
Ik sla mijn arm om mijn dochter heen. Samen kijken we tevreden rond en daarna kijken we elkaar aan. We knikken goedkeurend naar elkaar. We hebben ons huis weer terug. Elke dag als ik nu de kamer inloop en rondkijk, mijn diepblauwe muur zie en de beeldige roze keuken, kan ik wel huilen. Huilen van geluk!
Ik heb teveel spullen. Ben ik een hoarder?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of abonneer je op de website van ENJOY! door je e-mailadres in te voeren in het balkje ‘Abonneer je’ aan de rechterkant van de website.
ENJOY! your Sunday
Beeld: Header Wiljo Meijnhout