Als alles in je leven tegen lijkt te zitten, probeer dan nog maar eens elke dag die klote slingers op te hangen. Er moet toch nog wel een lichtpuntje te vinden zijn? Al een tijdje is hier het licht in geen velden of wegen meer te bekennen. Geen TL-lamp, geen gloeilamp, geen zonnestraal. Nee, zelfs geen nachtkaars. Het laatste lichtje is onlangs langzaam uitgegaan. En zie dan nog maar eens een ‘holadijee, ik ben zo gelukkig!’ stukje te schrijven voor ENJOY! The Good Life.
Donkere wolken
Je zou denken dat bij ENJOY! altijd de zon schijnt, het gras stralend groen is, geen gouden berg te hoog is en er altijd licht in de duisternis straalt. Vergeet het maar. Ook hier stapelen zich weleens de figuurlijke donkere wolken samen en komen wij in zwaar weer terecht. Alles, maar dan ook alles, lijkt dan mis te gaan. Het hele kaartenhuis flikkert dan stukje bij beetje in elkaar.
In bed
Er kwam een moment dat ik het allemaal voor gezien wilde houden. Gewoon voorgoed in mijn bed blijven, de gordijnen dicht en voor altijd de dekens over mij heen trekken. Niets en niemand meer onder ogen te hoeven komen. Ik heb het serieus geprobeerd. Na een half uur begon de onrust al.
Poes
Beneden stond de poes te blèren want het was voedertijd. En hoewel de poes een lieftallige, zachtaardige lieveling van ons allemaal is, kon ook zij wat mij betreft de pest krijgen. Ik kroop dieper onder de dekens en besloot het beest te negeren. Zij besloot het volume nog een paar tandjes harder zetten. Wat een gezeik!
De bel
Toen het beest eindelijk haar kop dicht hield, ging de bel van de voordeur. Jammer dan, ik blijf voorgoed in bed dus ik doe net of ik niets hoor. Even later gaat weer de bel. Nee, ik lig in bed en doe niet meer mee. Stil. Net als ik denk dat ik ongestoord verder kan wegkwijnen in mijn bed, gaat weer die bel. Serieus?! Ik hoor geklepper van de brievenbus en daarna is het stil. Nu ben ik toch benieuwd wie er aan de deur was en wat er in mijn brievenbus zit. Ik draai onrustig heen en weer en spreek mijzelf streng toe dat het mij allemaal geen klap meer interesseert en probeer de draad van het voor gezien houden weer op te pakken. Dat valt nog niet mee kan ik je vertellen.
Tandarts
Opeens bedenk ik mij dat ik later die dag een afspraak heb bij de tandarts. Die kan ook de pot op. Na vijf minuten ga ik mij daar toch zorgen over maken. Als ik niet op kom dagen, is dat ook asociaal en daarnaast moet ik dan voor het consult betalen. Dat is ook niet handig want ik kan elke cent momenteel hard gebruiken. Ik besluit het even te parkeren en te zien wat er van komt.
Pubers
Even later wordt er op mijn slaapkamerdeur geklopt. Zoonlief roept “Mam!, mijn sokken zijn op”. Ik reageer niet want hij zoekt het maar uit met zijn sokken. Hij roept zijn zus erbij en voor mijn slaapkamerdeur raken ze verwikkeld in een heftige discussie. Ik hoor hem roepen dat hij haar sokken dan pakt. Dochterlief klopt op de deur. “Mam!, hij wil sokken van mij pakken. Waarom heb je geen sokken gewassen?”. Ja, hallo!! Ik lig het hier voor gezien te houden. Dan trekt hij maar geen sokken aan. Dat is mode. En nu wegwezen!
Ze lopen kibbelend naar beneden. Ik hoor de één tegen de ander zeggen, dat ‘ze’ vast weer last heeft van haar hormonen. Wat de ander dan weer beaamd met “altijd hetzelfde met haar”. Nou ja. En dat zeggen die twee wandelende hormoonbommetjes! Eindelijk hoor ik het geluid verstommen.
Inmiddels lig ik naar het plafond te staren en zie in mijn ooghoek dat er een spinnetje over het plafond loopt. Ik slaak een heel diepe zucht. Ik geef het op, sleep mezelf uit bed, ga de spin vangen, sokken wassen, de poes eten geven en uitvogelen wie er voor een dichte deur stond. Morgen doe ik een nieuwe poging….
ENJOY! your Sunday
Beeld: Meijnhout Fotografie
♥ Bewaar voor later op Pinterest ♥