Baanbrekend solliciteren
Eigenlijk zou ik, als ik nog kans wil maken op een baan, moeten solliciteren voordat ik Sara zie. Na het bereiken van een halve eeuw op deze aardkloot schijnt het onmogelijk te zijn ooit nog aan de bak te komen. Als ik de media mag geloven ben je na je vijftigste op de arbeidsmarkt uitgerangeerd. Dat zullen we dan nog weleens zien. Met dat brekebeen van mij gaat het zeker niet lukken om een werkgever enthousiast te maken mij aan te nemen. Ik vrees dus dat er niets anders op zit dan de uitdaging aan te gaan, als ik na het bereiken van de magische leeftijd, weer een beetje rond kan stappen.
Solliciteren…. Gelukkig heb ik het niet vaak hoeven doen. Ik was meestal in de gelukkige omstandigheid dat ik een leuke job aangeboden kreeg of dat ik er zelf één creëerde. Dat is maar goed ook want ik ben daar niet al te best in. De laatste keer dat ik solliciteerde had ik de functie niet al te zwaar ingeschat en zag ik het werk als een leuk tijdverdrijf. De desbetreffende baas dacht daar anders over en zag het sollicitatie gesprek als een uitermate serieuze aangelegenheid.
Slogan
Zij ging mij overhoren over de website van de sportschool waar ik al van eeuwigheid tot zaligheid sportte. Toen zij mij vroeg wat de nieuwe slogan van de sportschool was bedacht ik ineens dat ik de website al in geen jaren meer bezocht had. Het was misschien toch handig geweest als ik dit baantje en gesprek iets serieuzer had genomen. Ter plekke bedacht ik een lekker bekkende slogan, in de hoop dat het toevallig enigszins leek op degene die zij voor ogen had. Helaas, misgegokt. Mijn kans verkeken op een machtige baan achter de koffiemachine van de sportschool.
Sollicitatie-comité
Vroeger, zo ongeveer in de prehistorie, ging ik nog weleens mijn geluk elders zoeken. Ik had een heel goede baan, maar was van mening dat het altijd nog iets beter kan en ging zo af en toe eens solliciteren om te kijken of ik nog een beetje lekker in de markt lag. Destijds was ik een jaar of zesentwintig en nam mijn pogingen op een nog betere toekomst zeer serieus. Goed beslagen kwam ik ten ijs voor het sollicitatie-comité van vier man sterk en ging als de gesmeerde bliksem door het gesprek heen.
Impertinente vraag
Nieuwe job in the pocket en een paar honderdjes per maand erbij op de loonstrook. Totdat de heren zonder blikken of blozen vroegen of ik van plan was om kinderen te krijgen want daar had ik nu wel de vruchtbare leeftijd voor. Ik wou dat je toen al smartphones had dan had ik een selfie kunnen maken van mijn gezicht op dat moment. Die had ik even niet aan zien komen.
Hoewel ik toen nog van mening was dat kinderen en ik niet een al te goede match zouden zijn, gaf ik als antwoord dat, dat ze geen ene reet aanging. Nou ja, dat zou ik nu zeggen maar destijds zei ik dat iets genuanceerder en vroeg of ze dat ook aan mijn mannelijke medekandidaten gingen vragen. Je snapt al dat er binnen een paar dagen een brief met een afwijzing op de deurmat plofte. Je kunt je toch niet voorstellen dat zoiets je vandaag de dag nog gevraagd zou worden?
Ontzwangeren
De laatste keer dat ik solliciteerde op een baan die ik echt wilde hebben, zo’n vijftien jaar geleden, kreeg ook een bijzondere wending. Ik was echt net bevallen van mijn zoon en de hormonen gierde nog door mijn ontzwangerende lijf. Ik was uitgenodigd om op sollicitatie gesprek te komen en had de tijd weer eens ietwat krap ingeschat. Ik parkeerde de auto vlakbij het bedrijf waar ik moest solliciteren. Ik stuurde de auto in de riante vrije plek tussen twee auto’s en hoorde een enorm krassend geluid.
Parkeerfoutje
Toen ik uitstapte zag ik dat ik mijn auto van voor tot achter opengehaald had tegen de bumper van de auto die voor mij geparkeerd stond. Gevalletje ‘iets te strak ingestuurd’. De bumper van de auto voor mij hing er treurig en helemaal naar de filistijnen gereden bij. In die tijd zei je geen ‘kak’ maar gewoon hartgrondig kut! Ik was ietwat laat voor het gesprek en nu dit. In blinde paniek rende ik de winkel in waar ik voor geparkeerd stond en vroeg of zij wisten van wie de auto was waar ik de bumper van aan gort gereden had. Je voelt hem misschien al aankomen….. hij was van de baas van het bedrijf waar ik moest solliciteren.
Met lood in mijn schoenen kwam ik het bedrijf binnen en besloot meteen maar open kaart te spelen. Mijn sollicitatiegesprek begon dus met de bekentenis dat ik die kneus was die niet kon inparkeren. Ik heb maar achterwege gelaten dat ik nog last had van de babyblues. Ik had nog vers in het geheugen dat bazen en baby’s niet lekker samengingen. Maar de auto van je nieuwe baas in de prak rijden is ook geen lekkere binnenkomer.
Gek genoeg ben ik wel aangenomen voor de baan. Maar al na één dag kwam ik erachter dat dit een doodsaaie baan was en de volgende dag heb ik tegen de baas gezegd dat ik het daar verder voor gezien hield. Zelfs een contract was nog niet opgemaakt. Het enige dat ons restte was de afwikkeling van de schade. Daarna ben ik zelfstandig ondernemer geworden. Dat is misschien voor iedereen maar beter ook ;)….
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Twitter, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
ENJOY! your Sunday.
Picture header @Meijnhout Fotografie
