Bron foto: Vieky.columbustravel.nl
De grote broek aan….
De afgelopen weken ben ik alle gêne al voorbij. Als patiënt ben je overgeleverd aan verplegend personeel en hoop je er ondanks alle malaise nog een beetje gezellig bij te liggen.
Opfleuren
Want zo ben ik dan weer wel…. Ooit lag ik in kritieke toestand op de hartbewaking en dan toch nog tussen alle slangen, toeters en bellen door een lekker crèmetje op je gezicht willen smeren, de wimpers van mascara voorzien, de wenkbrauwen weer zichtbaar maken en een glossje op den lippen. Je voelt je dan gelijk een ander mens en stukken beter. Ik althans wel. Destijds voelde mijn vaste verpleger dat haarfijn aan en ging op een dag mijn haren wassen, mijn hoofdhuid masseren en mijn blonde lokken mooi kammen. Alsof ik herboren was.
Nu tijdens mijn brekebeen toestand zet ik mijzelf elke ochtend na het douchen weer een beetje in de lak. Als ik dat niet zou doen dan zou ik doodongelukkig zijn. Het gaat mij niet om wat anderen zien maar om wat ikzelf voel en ik voel mij nu eenmaal veel beter met een beetje kleur hier en daar. Tot zover kun je de dingen nog wel een beetje zelf sturen maar voor de rest ben je toch echt aan de goden overgeleverd.
Afhankelijk
Nog maar een paar weken geleden, in het ziekenhuis, haalt een wildvreemde in de zeer vroege ochtend een frisse lap over je snoet en andere aanverwante delen. Bij nader inzien…. gelukkig maar een wildvreemde. Ik had nog zo bedacht, als ik op Ikaria tijd heb voor mijzelf , dan moet ik de Oostblok-foef even gaan temmen. Helaas…. te laat. Zo zie je maar dat je als vrouw eigenlijk altijd voorbereid moet zijn op onvoorziene omstandigheden.
En daar lig ik dan terwijl een beeldige Griekse verpleegster mij ‘van daar onderen’ opfrist. Eén wenkbrauw optrekkend omdat zij in gedachten zich afvraagt of deze bossage de laatste mode in Noord-Europa is. Ik vervloek mijzelf. Had ik maar….
Dé onderbroek
Ze vraagt of ik schoon ondergoed heb. Ik wijs naar de koffer die in de hoek van de kamer staat. Vragend kijkt zij mij aan. Eh ja…. Dat is een flinke koffer voor een klein stukje stof. Zuchtend ritst ze de koffer open, de koffer ploft uit elkaar en de hele santenkraam flikkert eruit.
Iemand anders heeft namelijk in alle haast mijn koffer in mijn hotel ingepakt en naar mij toegebracht. Heel verbaasd was ik dat diegene de koffer dichtgekregen had want dat lukte mij alleen als ik er met mijn volle gewicht op ging zitten. Blijkbaar had dit de redder in nood ook flink wat moeite gekost.
De verpleegster graait wat rond en trekt een kittig stringetje uit de berg ellende. Heftig schud ik mijn hoofd. Bij de aanblik alleen al krijg ik anusnijd. Dagenlang moet ik plat in het ziekenhuisbed en dat vraagt maar om één ding. De grootste, oudste en dus aller comfortabelste onderbroek. Het liefst nog die met wat slijtgaatjes en gerafelde zoomrandjes. De verpleegster graaft met steeds minder geduld en bij elke charmant broekje schud ik heftig nee. En dan zie ik hem daar in een donker hoekje van mijn koffer. Heftig wijzend probeer ik haar duidelijk te maken dat, dat ‘The One’ is. Tussen duim en wijsvinger trekt ze het bijna vergane stukje stof vragend uit de koffer en ik knik met een brede glimlach JA!!!!!…..
Hé lekker…. Als het dan toch allemaal tegen zit en je alle gêne voorbij bent, dan kan je maar beter de grote broek aan hebben. De Griekse verpleegster hijst mij erin en loopt hoofdschuddend de kamer uit.
ENJOY! wearing something comfortable
