Gisteren had ik weer een heerlijk dagje voor mezelf. Geen werk, geen afspraken, geen visite, geen kinderen in huis, alleen een kleine pluizige viervoeter waar de tuindeur zo af en toe open en dicht voor moet omdat mevrouw graag in- en uitloopt. En zelfs zij nam mijn mood over. Aan het eind van de ochtend gaf zij er de brui aan en is gaan liggen op haar favoriete plekje waar ze de rest van de dag niet meer vandaan gekomen is.
Ook de drang om toch even een bosje bloemen voor mezelf te halen, een ritje naar de molen te maken om wat meel in te slaan, dat pakje op te halen bij het servicepunt, heb ik met het grootste gemak laten varen. Een dag dat helemaal niets hoeft en moet. Helemaal perfect werd het toen het buiten ook nog eens ging zeiken van de regen. Beter dan dit kan het niet worden.
Beetje bladeren
En op zo’n dag struin ik het liefst in mijn nachtgewaad door het huis. Een hoekje hier of daar opnieuw stylen, een van de vele koffietafelboeken doorbladeren. Die koop ik bij de vleet, maar kijk er zelden in. Sterker nog, de meeste belanden ongelezen en niet bekeken op een stapel. Op een dag als deze zet ik een grote kop thee, neurie een beetje mee met een muziekje dat opstaat en blader op mijn dooie gemak langs al die mooie plaatjes. Bij sommige foto’s, in dit boek uit de vorige eeuw, moet ik toch stiekem een beetje lachen. De composities, onbevangen fotografie, de teksten… Alles zou nu als confronterend beschouwd worden. Het zou nu echt niet meer kunnen om dit uit te geven. Een wonder is het dat dit boek niet op de brandstapel terechtgekomen is. En dan hebben we het over een heel onschuldig plaatjesboek.
Als het boek doorgebladerd is, maak ik voor mezelf een lunch. Ik kook een paar eieren, rooster twee zuurdesem boterhammen die ik zelf eerder die week gebakken heb. Zoek het beste exemplaar uit een tros, in verre staat ontbonden tomaten, besmeer de knapperige boterhammen met een flinke laag mayo. Draai kwistig de pepermolen erover, schut als een gek met het zoutvaatje waar nooit iets uit lijkt te komen en schik daarop de plakjes tomaat en ei. Die, bij de eerste hap, er meteen allemaal af donderen. Ik verkas samen met een bord vol chaos, een rol keukenpapier onder mijn arm en een flesje tomatensap (Big Tom, mijn nieuwste craving) naar de bank. Maak een keuze uit het enorme aanbod van programma’s dat ik allemaal opneem.
Tv-snack
Ik kijk de aflevering van Binnenstebuiten van afgelopen vrijdag terug. Een heerlijke tv-snack die altijd goed is voor een behoorlijke dosis inspiratie. Zo ook nu weer. Een nieuwe rubriek over duurzaamheid, Alain die gaat koken met de dennennaalden van afgedankte kerstbomen en we mogen binnenkijken in het Groningse huis van museumdirecteur Geert Pruiksma. Een man naar mijn hart. Een huis bomvol schatten. Kunst, antiek en souvenirs uit verre landen. Een ware kakofonie aan kleuren en stijlen. Ik hou ervan. En wat een innemende man, vol met prachtige verhalen.
Ergens in dat overvolle huis duikt ook nog eens een kostganger op. Geert helpt studenten die nog geen kamer hebben kunnen vinden. Ingebouwd tussen een verzameling oude spiegels en andere kunstobjecten heeft Gunnie Diestel uit Hawaii een tafel en een bed. Vanuit mijn ooghoek zie ik, behoorlijk prominent in de kamer een groot beeld van een zwarte figuur staan. En Gunnie zelf is ook een zwart persoon. Gelijk denk ik, oei pijnlijk…. Iets waar ík de pijnlijkheid niet zo van inzie, maar tegenwoordig wordt alles wel zo ervaren. Gelukkig benoemd Geert het. Hij bood aan het beeld een andere kleur te geven als Gunnie dat aanstootgevend zou vinden. Maar de student ziet het object als een historisch kunstwerk en niet aanstootgevend. Wat een verademing deze reactie.
Gekwetst
Dat is best verfrissend in een tijd dat beelden van hun sokkel gehesen worden omdat het voor wie dan ook herinnert aan de gruwelen uit een ver verleden. Een tijd waarin Zwarte Piet uit den boze is, je geen mening meer mag geven want er is altijd wel iemand die zich gekwetst voelt, bij het minste geringste kamervragen gesteld worden. Een Jodenkoek tegenwoordig een Odekoek heet, een overheerlijke negerzoen heet nu een chocozoen en door alle commotie smaakt hij ineens een stuk minder lekker. Je niets mag zeggen over de ander want dan wordt je gelijk gezien als racist, sadist, geitenneuker, vrouwonvriendelijk, mensonterend, feminist en wat al niet meer.
Discriminatie
Als ik thuis zeg dat ik door een irritant Marokkaantje met zo’n petje en een Volkswagentje bijna van de weg gereden ben. Dan roepen mijn kinderen verschrikt dat ik een racist ben en krijg ik een hele preek dat dat echt niet kan. Niemand die zich bekommert om mij die aan de dood ontsnapt is? Een paar dagen later hoor ik mijn dochter mopperen dat het echt niet meer kan dat bouwvakkers naar vrouwen fluiten. Die vieze bouwvakkers, met hun peukie in hun mond en zo’n grote bilspleet die boven hun broek uitkomt. Dat is niet discriminerend? Haar eigen opa was bouwvakker en haar oom ook. Oh ja, maar die zijn anders. En het gaat erom dat het vrouw onvriendelijk is. Ik zeg maar niet dat je op een gegeven moment een leeftijd bereikt dat je er een moord voor doet als er weer eens vanaf de steiger naar je gefloten wordt. Het is allemaal wat.
Vrouwonvriendelijk
’s Avonds vis ik een kliekje uit de vriezer, warm het op in de koekenpan. Hutspot, met rookworst en spekjes. Het hele huis riekt als een malle want ik ben vergeten de afzuigkap aan te zetten. Wat maakt het uit. De enige die er last van kan hebben is de poes. Zij ligt hartgrondig te snurken en is zich van geen kookluchtjes bewust. Met het bord op schoot en een veel te klein glaasje rode wijn, omdat alle glazen in de vaatwasser staan en ik die vergeten ben aan te zetten, plof ik weer op de bank. Ik zap een beetje en blijf hangen bij Beau’s Weet ik Veel. Ik hou van dit soort programma’s want test graag mijn eigen kennis.
Er komt een stokoud filmpje voorbij van een dame op een scooter die omgebouwd kan worden tot een tent. Hilarisch en de commentator geeft te kennen dat “Zelf vrouwen deze tent op kunnen zetten”. Zo… gewaagd denk ik. In de studio wordt een beetje gegniffeld. De dames aan de desk uiten hun ongeloof, maar gaan verder naar de volgende vraag. Niks geen barricaden, kamervragen, censuur en wat al niet meer. Even later heeft Beau een leuk filmpje waarin pijnlijk weergegeven wordt dat we behoorlijk doorgeslagen zijn met ons in de slachtofferrol plaatsen. Niets kun je meer zeggen zonder dat iemand het kwetsend zou kunnen vinden. Kleur, sekse, geaardheid, omvang, leeftijd, gezondheid, uiterlijke kenmerken. Pas op!
Schande!
Voordat ik de koffer in ga, besluit ik nog even de boodschappen voor komende week te bestellen. Eigenlijk altijd hetzelfde, een klusje van niets en groot gemak. Nog even een ontbijtkoek erin kieperen en dan kan ik naar bed. Mijn oog valt ineens op iets heel alarmerends. Verkoopt de Jumbo nu werkelijk ‘Oude Wijven’ koek??!! Ik vind dit echt heel aanstootgevend. Morgen gelijk een petitie starten, hoog tijd dat hier kamervragen over gesteld worden. In naam der Koning, hier moet stante pede een nieuwe naam aan gegeven worden. Dit kan echt niet. Het is een schande…..
ENJOY! your Sunday
Beeld: @Meijnhout Fotografie
Bewaar voor later op Pinterest
