Het veilige huis verlaten en in de benen

Het veilige huis verlaten en in de benen

Inmiddels ben ik de tel kwijt hoeveel weken ik al thuis zit. Soms lijkt het zelfs alsof het altijd zo geweest is. Voor mij is het geen opgave. Mijn kuikens heb ik op het nest. In dit geval heb ik het geluk dat mijn ouders al heel lang aan het hemelen zijn, dus hoef ik mij ook geen zorgen te maken over die oudjes en dat we elkaar niet kunnen zien. Dat konden we toch al niet. De rest van de familie en vrienden hebben elkaar en maken er zelf het beste van.

Lastig vind ik wel dat er een aantal mensen in mijn omgeving echt alleen zijn. Die nog niet zo lang geleden hun dierbare verloren zijn en nog zoekende zijn hoe ze opnieuw invulling aan hun leven kunnen geven en weer gelukkig kunnen zijn. Ik voel met hen mee, ook al hebben ze daar geen fluit aan. Gelukkig zijn het sterke vrouwen en heb ik er alle vertrouwen in dat ook zij er het beste van maken.

Keuken activiteiten

De oververhitte activiteiten in onze keuken beginnen gelukkig ook een beetje af te nemen. Deels door het tijdelijke gebrek aan ingrediënten, deels omdat pubers altijd weer snel genoeg hebben van bezigheden. Heel blij was ik met al het lekkers dat gebakken werd, maar de kleding begon te knellen. En de stoel waarop ik zit bleef aan den heupen hangen als ik opstond. Een zorgelijke situatie die zichzelf gelukkig weer oploste.

“Proeven van dingen die er angstaanjagend uitzien

en heel gruwelijk smaken”

Nu worden er meer culinaire uitspattingen geserveerd uit de keuken en is er een hype gaande naar uiterst gezonde gerechten en snacks. Die eerste omarm ik want het grut is, dankzij YouTube, prima in staat om culinaire hoogstandjes op tafel te toveren. De tweede ben ik een stuk minder blij mee. Proeven van lekkers vind ik geen enkel probleem, maar nu moet ik proeven van dingen die er angstaanjagend uitzien en heel gruwelijk smaken. De balans tussen lekker en gezond is nog niet gevonden. Ik hoop alleen dat deze hype ook weer snel overgaat.

Thuis

Al die weken van thuiszitten gingen best aan mij knagen. De oproep om thuis te blijven is natuurlijk niet thuis zitten. Dat heb ik de afgelopen weken iets te letterlijk opgevat. Na de laatste persconferentie van onze Mark, waarin hij vertelde dat we toch nog wel een tijdje thuis zullen moeten blijven, ging de knop om en besloot ik dezelfde avond nog om dagelijks een stuk te gaan wandelen.

Aan de wandel

De eerste avond ging dat best lekker, hoewel wij op een doodlopende weg stuitte en we dezelfde weg terug moesten nemen. Kijk, daar hou ik niet van. De tweede dag had ik de afstand iets te ver ingeschat met die krakkemikkige enkel van mij en kwam ik op mijn tandvlees thuis. De derde dag had ik zoveel spier- en andere pijntjes dat ik als een kreupel paard een klein rondje deed. Elke bankje er als hemels uit zag en ik veel moeite moest doen om niet op elk van hen neer te ploffen.

De vierde dag begon de klad er al weer in te raken en was ik bewust heel erg druk met kokkerellen, wasjes, werk, kasten die ineens nodig uitgemest moesten worden. Alles om maar niet in de benen te hoeven. Aan het eind van de avond had ik een enorm schuldgevoel en ben ik maar tien rondjes door het huis gaan lopen met hier en daar een paar armzwaaien en benen in de lucht zwiepend. Onder het toeziend oog van onze akela, die gelijk helemaal in haar rol schoot. Nog 8, 7, 6, 5…. Kom op mam, go for it! Waarom heb ik mijn kinderen geleerd nooit op te geven.

De stad is weer van de inwoners,

er wordt weer Nederlands gesproken. 

Eropuit

Dag vijf gingen wij op pad naar Amsterdam, lekker eten halen bij Buffet van Odette en daarna de benen strekken bij Wester-Amstel. Helemaal gelukkig waren wij met ons uitje. Even weer naar de stad en wat heerlijk was het daar! De stad is weer van de inwoners. Je ziet weer dingen die normaal gesproken helemaal onder de voet gelopen worden door de massa’s toeristen. Er wordt weer Nederlands gesproken en her en der op en langs de grachten zitten mensen, in stilte, op een bankje over het water te turen. In de oude wijken zijn de stoelen op straat gezet en geniet men samen op gepaste afstand van elkaar.

De stad

Dit is zoals de stad vroeger was. Geen overvolle straten, geen getoeter, geen hectiek, geen geschreeuw, geen luide muziek, duizenden blèrende scootertjes, miljoenen krioelende fietsers. Alles staat stil. Niemand lijkt meer haast te hebben. Er is weer tijd voor een vriendelijke groet en een onderhoudend praatje. En je hoort de vogels fluiten. Wat een verademing! Het liefst zou ik nog uren zwerven door de stad, maar we hadden ons voorgenomen om in het groen de benen te strekken. Op naar de buitenplaatsen aan de Amstel.

Over Wester-Amstel schreef ik laatst al en gisteren ging ik er samen met de damespuber heen. Als je er even uit wilt en zo min mogelijk mensen tegen wilt komen, is dat een prachtige verborgen plekje. Geen straf om hier nog eens heen te gaan. Wester-Amstel is een kleine buitenplaats, dus urenlang de benen strekken ging het hier niet worden. Een geruststellende gedachte. Er is veel te zien en om van te genieten, in rust, dat ik mij over deze dag bewegen niet al te veel zorgen maakte. We kuierden een beetje rond, zonder enig schuldgevoel over niet behaalde stappen. Klein geluk en morgen weer een nieuwe dag om flink in de benen te gaan.