Bij de aanblik van mijn kapsel is het eerste wat mij te binnen schiet “Het leed dat uitgroei heet”. De spiegel vermijd ik dan ook zoveel mogelijk. Als het dan moet omdat ik niet het idee wil wekken dat er stiekem een vogel aan het nestelen is in mijn haardos, dan schrik ik mij elke keer weer het apelazarus.
Uitgroei
Een kleine uitgroei is op zich geen ramp. Dat kan nog best hip zijn. Dat station ben ik allang gepasseerd. Er bevindt zich een gapende krater op mijn hoofd. Je wordt er bijna bang van. Het is een mengelmoesje van heel donker haar met flink wat grijze haren die alle kanten opspringen. Vooral dat laatste is behoorlijk confronterend. Mijn haren verf ik al zo lang, nooit gedacht in die haardos ooit een grijze haar te vinden.
Aftakeling
Hoewel ik verre van ijdel ben, vind ik deze bevinding op zijn zachtst gezegd alarmerend. Dat de aftakeling begonnen was, had ik allang in de smiezen. In de ochtend heb ik veel tijd nodig om uit de slaaphouding te komen. Als een kromme hoepel strompel ik naar het toilet voor de ochtendplas. Iets minder krom schuifel ik weer terug en ga op de rand van mijn bed een kwartiertje rek en strek oefeningen doen. Langzaam schiet alles dan weer in de plooi en kan de dag beginnen.
Vroeger
Als ik de aanblik in de spiegel eens goed aanschouw mijmer ik terug naar de spierwitte, lange haren die ik als kind had. Heel lang haar. Ik heb zo’n vermoeden dat het alleen maar zo lang was omdat het een behoorlijke uitdaging was om mij zover te krijgen dat er een schaar of een kam aan te pas kwam. Zou zomaar kunnen. Het zat ook nooit vast of mooi ingevlochten. Dat had mijn moeder maar opgegeven. Hoe klein ik ook was ging ze die confrontaties graag uit de weg. Ik schreeuwde namelijk de hele buurt bij elkaar. Zo kon het gebeuren dat ik bij tijd en wijlen een enorme knoop in mijn nek had. In die tijd was crème spoeling of anti-klit nog geen gemeengoed.
Dit gezegd hebbende, bedenk ik mij ineens dat mijn zoon toch de genen van zijn moeder heeft, want ook hij gilde moord en brand als de kam of borstel alleen al in beeld kwam. Hij loopt zijn hele leven al rond met een kapsel waar niet één vogel, maar een hele kolonie aan het nestelen is. Gek genoeg kan hij het nog hebben ook.
Camera uit
Ik kijk nog eens goed in de spiegel. Het gebrek aan een kappersschaar heeft een weelderig, lang kapsel opgeleverd. Als je de enorme uitgroei voorbij bent is er ineens lang, blond haar. Het is net of ik er zo’n dooie cavia in gehangen heb, in een niet matchende kleur. Om eerlijk te zijn maakt het mij normaal gesproken geen bal uit. Ik kom nergens, niemand die mij ziet. De camera in calls hield ik uit voorzorg altijd uit. Dat leek mij beter voor iedereen.
Camera aan
Nu heb ik ineens een nieuwe baan waar een zekere representatie van toepassing is. Er is heel veel online contact en ik kom er niet onderuit om de camera aan te zetten. Tijdens elk gesprek trekken mijn ogen toch naar die vrouw in de rechter onderhoek. Wie is dat. Voordat ik begon heb ik nog overwogen om zelf de kwast door mijn haar te halen, maar heb het toch niet aangedurfd. Bij mij pakken dat soort acties niet altijd even goed uit. Om te voorkomen dat ik met paars of geel haar voor de camera zou verschijnen, ben ik die uitdaging maar niet aangegaan.
In beeld
Voordat ik in beeld kan, hijs ik mij maar eens in een fatsoenlijk outfit. Dat is ook lichtjaren geleden. Alles zit strak en knelt als een malle. Ik gooi wat kleur op de snoet, trek een paar oorlogslijnen om te zorgen dat ik niet wegval in mijn kapsel. Spuit een enorme wolk droogshampoo in de uitgroei. Of bij gebrek daaraan een flinke dot babypoeder. Woel een beetje met mijn handen door mijn haar. Strijk het glad of gooi het op zolder en moet vrijwel dagelijks rennen naar mijn laptop om op tijd of net te laat in beeld te verschijnen.
Als ik na intensieve sessies voor de lunch beneden kom, kijkt mijn dochter mij vreemd aan. Jezus mam! Je hele voorhoofd en zijkant van je gezicht zit onder de droogshampoo. Ik vlieg naar de dichts bijzijnde spiegel, zet mijn bril op en zie tot mijn schrik dat ik nog helemaal onder het witte poeder zit. De resten zijn ook treurig op de uiteinden van mijn met zorg gekrulde wimpers geland. Ik heb weer eens een verpletterende indruk gemaakt…..
ENJOY! your Sunday
Beeld: Meijnhout Fotografie
♥ Bewaar voor later op Pinterest ♥
Op zoek naar meer verhalen van ENJOY!?
Meer columns ontvangen van ENJOY!? Volg ENJOY! dan op Instagram, Facebook en Pinterest of schrijf je in voor de nieuwsbrief van ENJOY!
